Yakın Mumları

Koronavirüs salgını nedeniyle tüm dünya eve kapanmış, sokaklar caddeler bomboş kalmış, güzelim çocuk naraları bu en güzel aylarda sokaklardan silinmiş durumda. Ben de her şerde bir hayır olduğunu düşünenlerdenim açıkcası. Bu nedenle ne kadar kötü bir süreçte olduğumuzu konuşmaktansa bu süreçten nasıl faydalanabiliriz ve neler yaratabiliriz onlardan konuşmayı yeğliyorum. Anneler, babalar, çocuklar, nineler, dedeler herkes evde. Alınacaklar alındı, temizlikler yapıldı bitti, yeni yemekler denendi bitti, oturduk hep birlikte bir sessizlik.. Ne yapsak acaba? Nasıl geçirsek saatlerimizi günlerimizi? Bu durumun bana anımsattığı bir an var.. Evde herkes ayrı odalarda oturmuştur kendince birşeylerle (çoğunlukla teknolojiyle) uğraşıyor ve kendinden bile kopuyor ve tam o anda elektrikler kesiliyor! Aaaa! Şimdi ne olacak? Evde tüm elektronik gürültüler kesilir, dışarı bakarsın yıldızlar her zamankinden daha parlak, mum yakılır ve tüm ev halkı bir odaya toplanır. Başlar bu sefer de muhabbetler ,hikayeler o an herkes içinden aynı şeyi geçirir; keşke gelmese tekrar elektrik.. Ne kadar da ihtiyacımız varmış aslında sohbet etmeye, ne kadar ihtiyacımız varmış sohbet etmeye, gülmeye, belki sesini unuttuğumuz en yakınlarımızın sesini duymaya bir odada toplanmaya. Şimdi bakıyorum tüm dünyada elektrikler gitmiş.. Aslında nelere ihtiyacımız olduğunu hatırlamış, neleri özlediğimizi, eksik yanlarımızı ya da fazlalıklarımızı fark etmişiz. Çok duyduk belki de karantina süreci içe dönme süreci diye ama ben tekrar hatırlatmak isterim bu süreç içinize dönme süreci, bu süreç hatıraları yad etme süreci ve en önemlisi kendimizle tanışma süreci. O zaman yakın mumları!