Adını siz koyun…

Sevgili okurlar,   Ne hazindir değil mi haktan hakikatten en çok bahsedenlerimizin aslında en çok da bunlardan yoksun olması.   İnsan gördükçe tanık oldukça üzülüyor, derin bir iç geçiriyor.   Bir zamanlar değer verdiğin ve çok sevdiğin insanların, gerçek yüzünün gün geçtikçe ortaya çıkmasını hayretler içinde izliyor.   Bir zamanlar gözlerinde dev gibi olan insanlar, gözlerinin önünde gün geçtikçe küçülüyor, ufalıyor hatta çukurlaşıyor.   Ve gözlerindeki perde ortadan kalktığında gerçeğin yüzüne bir kırbaç gibi çarpan o acımasız soğuk yüzü.   *   Ve o insanın bu gaflet okyanusunun derinlerinde boğulduğunun inatla farkına varmayıp, yanılmışlığın karanlık derinlerine doğru kürek çekmesi.   Savunduğu hastalıklı düşüncelerin bir sarmaşık misali beynini ve ruhunu sarması, kemirmesi.   Bile bile kendini yok etmesi.   Ve bunu hak ve adalet için yaptığını söylemesi.   Ne hazindir değil mi hatalar bataklığının içine gönüllü bir fedai gibi girmesi.   *   Ve nihayet aynaya baktığında gördüğün o aldatılmışlık hissi.   Kandırılmışlık duygusu.   İşte o an ruhunda bir şimşek gibi çakan kendi kendini yakan pişmanlık hissi.   Kendine mi üzüleceğini yoksa karşındakine mi acıyacağını bilememe ikilemi.   Bir çıkmaz…   Yenilmişlik,   Ya da boş vermişlik.   Adını siz koyun.